این درد هایی که قرار شد بزرگ بشویم  

از یادمان برود کی تمام میشود.!!؟

روزی می آید که از میل دل بخندیم!

آیا کسی متوجه می شود که

برخی از افراد چه عذابی را تحمل می کنند تا آرام وخونسرد  به نظر آیند.

چرا بعضی ها کارشان آزار نیست ،بلکه شکنجه است.

چرا هر وقت گرفتار  میشویم

می گوییم خدا 

چرا هر وقت بی کار وآزاد از مشکلات هستیم ،نام خدا بر زبان ما نیست.

انسان دنیایی از عجایب است.

انسان در این دنیای سرگردان 

چون ،پروانه سرگردانی است وبه هنگام  عبور از این راه،حتی سایه ای از خود بجا نمی گذارد.

پس

آنقدر که انسان می تواند خود را ،فریب بزند وگمراه سازد ،هیچ دشمنی             نمی تواند این کار را بکند.

 وبا این کار گرگ درون بدن خودرا،انسان می پروراند.

ودشمن درونی را تقویت می کند.

 ووقتی نتوانیم با خودمان دوست وصادق باشیم در این دنیا ،غریب خواهیم بود.

بیایید تابتوانیم همنشین خوبان شویم.

زیرا هر که با بدان نشست،اگر طبیعت آنها را نگیرد،بطریقت ایشان متهم شود.

سوراخ سوزنی ،برای دو دوست

به اندازه کافی گشاد است.

وسراسر دنیا ،برای دو دشمن تنگ است.

مواظب باشیم

که شانس و اقبال،

اسلحه ای است که شیطان بدست ما می دهد.

اگر اقبال مرا ،رئیس قوم گردانداز کجا معلوم که بلافاصله نابود،نسازد.

(برای افرادی می گویم که نور چشمی شانس واقبالند وهروقت سقوط می کنند،مانند گربه روی دو پای برزمین می نشینند.)

پس

 استوار وآزاد باشیدزیرا

نه از دست لرزان گره باز شود ونه در خاطر پریشان فکری حاصل. 

چرا بعضی ها

آزادی

را دوست ندارند .

آنها نمی توانند ،نان آزادی را بخورند،اگر هم بخورند،آن را نمی توانند هضم کنند.

من اگر در بهشت باشم ولی به من بگویند:

تو حق نداری جهنم را به بهشت ،ترجیح دهی،

از آن بهشت ،بیرون می روم.