انسان دنیایی از عجایب است.
انسان در این دنیای سرگردان
چون ،پروانه سرگردانی است وبه هنگام عبور از این راه،حتی سایه ای از خود بجا نمی گذارد.
پس
آنقدر که انسان می تواند خود را ،فریب بزند وگمراه سازد ،هیچ دشمنی نمی تواند این کار را بکند.
وبا این کار گرگ درون بدن خودرا،انسان می پروراند.
ودشمن درونی را تقویت می کند.
ووقتی نتوانیم با خودمان دوست وصادق باشیم در این دنیا ،غریب خواهیم بود.
بیایید تابتوانیم همنشین خوبان شویم.
زیرا هر که با بدان نشست،اگر طبیعت آنها را نگیرد،بطریقت ایشان متهم شود.
سوراخ سوزنی ،برای دو دوست
به اندازه کافی گشاد است.
وسراسر دنیا ،برای دو دشمن تنگ است.